Weblog van Spruit - old

Hersenspinsels ontsproten aan het brein van een dotcomslaaf.

woensdag, februari 27, 2002

www.onehello.nl, dating community. Dan weet je in ieder geval zeker dat ze kan internetten :-)

zondag, februari 24, 2002

Deze column van Aglaia spreekt mij meer aan.

Heksen van exen

Trouw tot de dood de innige band scheidt beloof je elkaar niet zo makkelijk meer tegenwoordig (zei oma Aglaia). De mens van nu is voorzichtig. Je weet immers maar nooit of je over tien jaar nog net zoveel om deze persoon geeft als nu en die vijf jaar samenwonen geven eigenlijk ook geen zekerheid.
Logisch ook, want het aantal scheidingen is enorm en daarmee het gemiddeld aantal exen per persoon. In ons tolerante landje moet dat natuurlijk ook kunnen, maar dan wel alleen als je met minimaal een smalend gezicht het woord 'ex' in de mond neemt als je het toevallig over hem of haar m�et hebben.

Liever zwijgt u natuurlijk over het bestaan van die persoon. U heeft destijds een blunder gemaakt door er mee naar bed en door het leven te gaan en dat geeft u liever niet toe. Tenslotte zijn de dingen die fout gaan in uw leven per definitie niet uw schuld. Snap ik best.
En als u toch over hem/haar praat, dan zal dat toch moeten met een zo negatieve klank dat voor de luisteraar duidelijk is dat u toch eigenlijk gewoon een onschuldig slachtoffer was van het verschrikkelijke karakter van die persoon. Gelukkig maar dat u dat nu weet en er vanaf bent. Ook dat snap ik en ik geloof het ook best. Van �w ex dan. Dat was gewoon een klootzak / heks (s.v.p. doorhalen wat niet van toepassing is).

Wat ik niet geloof echter, is dat elke ex van elk persoon die ik tegenkom in- en inslecht is, al is het maar omdat zij toch ook iemand tegenkomen die ze - voor kortere of langere tijd - gelukkig maken.
"Die persoon komt er ook wel achter wat voor type hij/zij werkelijk is." Ik hoor het u zeggen en wijs u fijntjes op het toch ook best wel aardige aantal tweede huwelijken / samenwoonacties / geregistreerde partnerschappen. Uiteraard zijn er monsters van mensen die het diegenen die het dichtst bij hen staan vreselijk moeilijk kunnen maken, maar nogmaals.. alle exen?

Ergens zit er dus een mechanisme die zelfs de liefste ex tot grootste vijand maakt en die de sociaal onhandigen zoals ik, die weleens durven te melden dat ze sommige exen toch nog steeds graag mogen, op zijn zachtst gezegd tot meelijwekkend figuur bombardeert.

Waarom trekt � zo'n raar gezicht als u het over uw ex heeft? Is het werkelijk de herinnering aan de afschuwelijke persoonlijkheid met wie u uw leven noodgedwongen heeft gedeeld? Is het spijt van verloren jaren? Bent u gewoon gevoelig voor sociale druk en trekt u dus maar het gezicht dat toepasselijk is bij dit onderwerp? Is het misschien toch gewoon schaamte omdat u kennelijk niet in staat bent direct de 'ware' te vinden?

Of doet u dit omdat u anders niet los kunt komen van de ex met wie u lief en leed, armoe en rijkdom en nog wat clich�s heeft gedeeld? Omdat u de ex die hij/zij eigenlijk al een hele tijd was nu officieel als zodanig moet gaan zien met alle rituelen die daarbij horen? Omdat denken en praten over de positieve eigenschappen van die ex alleen maar pijn en heimwee teweeg brengt? Omdat u zo lang doormodderde dat de enige uitweg escalatie met nare herinneringen was? Of omdat u eigenlijk toch nog wel wat voelt voor die ex, maar daar niets anders mee kunt dan negatief praten, zoals mensen die zich machteloos voelen nogal eens wild om zich heen gaan slaan?

Zo 'flex' als we zijn tegenwoordig, zo star gaan we om met het idee dat een ex per definitie slecht is. Niets positiefs over de kennis en ervaring die de volgende relatie met minder problemen kunnen laten verlopen. De pijn slaat om in woede (vooral als u zelf de gedumpte persoon bent) en vrolijke situaties schijnen we spontaan te kunnen deleten.
Het zal wel een verwerkings- of overlevingsmechanisme zijn, maar dan wel ��n waarvan ik hoop dat ze nog niet in mijn exen ge�volueerd zijn.